Ons vertrek vanoggend weer vroeg na Iringa, aangesien ons vandag deur die Zambië / Tanzanië grenspos by Tunduma moet gaan en nie weet hoe lank dit sal neem nie. Ons ry die 35 km grondpad terug tot by die teerpad en neem ʼn paar foto’s van vroeë oggendtonele.
Die Tunduma grenspos was ʼn ondervinding wat ons seker nooit sal vergeet nie. Op pad na die grenspos ry ons verby rye vragmotors wat wag vir hulle klarings. Nog voor die hekke is daar alreeds baie mense wat die vreemde Suid Afrikaanse voertuie sien en dan begin saamhardloop. Ons stop voor die grenspos se hekke en terwyl die voertuie staan en luier, sluit ons maar die deure. Daar is seker omtrent vyftien mans rondom die Landie. Sommige van hulle wou ons help en ʼn klomp ander wou geld ruil. Ek wys toe vir een man dat ek net met hom gaan onderhandel en dat hy van die res van die mense moet wegstaan. Gelukkig kom daar toe ʼn persoon aan met ʼn kaartjie op sy bors wat redelik offisieel lyk. Hy sê toe dat ons maar kan uitklim en net eers by die hek gaan inteken.
Nadat ons klaar is, ry ons toe die grenspos binne, maar terwyl ek terugstoot hoor ek ʼn klapgeluid soos wanneer iemand oor ʼn bottel of stuk glas ry, maar ek ignoreer dit omdat daar nog steeds baie mense om ons saamgedrom het. Daar het baie voertuie binne die grenspos gestaan, waarvan ʼn klomp duur 4x4’s was. Hierdie is voertuie waarvan die eienaars nie die invoerbelasting kon betaal nie, en dit bly jare daar staan. Gelukkig het ons die Carne de Passage gehad, wat verhoed het dat ons invoerbelasting moes betaal. Hierdie was die deurmekaarste grenspos wat ons op die hele toer ervaar het.
Nadat al die nodige dokumente gestempel en deurgegaan was, ry ons na die Tanzanië deel van die grenspos. Die Tanzanië deel was baie meer georganiseerd, skoner en die geboue was ook nuut. Ons ruil toe eers geld om te betaal vir die pad fooie. Deel van ons toer beplanning was om op die internet die nuutste wisselkoers vir die geldeenhede wat ons gaan gebruik op ons toer te kry. Dit het vir ons darem ʼn idee gegee wat om te kry vir Amerikaanse dollars. Om Tanzanië te kan ingaan, moes elkeen van ons ʼn visum hê. Ons moes ook elkeen US$50 betaal vir ʼn tydelike visum wat dan 30 dae geldig was. Ons betaal ook US$25 per voertuig vir die padbelasting en permitte. Die foto’s wat ek met moeite in Livingstone laat neem het, was toe nooit nodig gewees nie.
Nadat ons klaar was by die grenspos en weer eens onseker was oor die spoedbeperking, vertrek ons na Iringa. Ons plan was om by Kisolanza Farm, so 40km voor Iringa te slaap, maar ons wou verder ry en eerder by Iringa Riverside Campsite gaan bly, net 10 km anderkant Iringa .
Op pad stop ons by Mbeya wat op die terugkom roete ʼn slaapplek sou wees, maar ons sien dat die plek het nie regtig kampplekke het nie. Ons gooi weereens diesel in en toe ek klaar betaal het kom sê iemand dat ek ʼn pap band het. Dit was natuurlik die klapgeluid wat ek by die grenspos gehoor het. Die band was darem nie heeltemal pap nie. Reg langs die garage was daar ʼn plek wat bande regmaak. Volgens een van die manne daar, was dit die klep van die band wat lek.
Nadat ek dit vervang het en die band weer gepomp het, ry ons verder. Na so 120 km stop ons langs die pad vir ʼn toiletbreek. Ek merk toe op dat die band weer pap is. Ek wou nie die band langs die pad omruil nie, en besluit dat ek eerder elke 100 km die band gaan pomp. Dit was nie meer te ver na Iringa toe nie. Op pad Iringa toe het ons deur ʼn paar plantasies gery. Ons sien die dag baie stukkende voertuie langs die pad en besluit om die volgende dag te tel hoeveel ons sien.
Riverside kamp, Iringa, Tanzanië.
Riverside kamp, Iringa, Tanzanië.
Ons kom donker by Iringa Riverside Campsite aan. Nadat ons betaal het gaan ruil ek en Poen die bande om. Terwyl ons besig was om die pap band reg te maak, maak die vrouens kos. Die kampplek is reg langs die rivier.
No comments:
Post a Comment